akceptacja - rozdział VI

- Sto siedemdziesiąt osiem, sto siedemdziesiąt dziewięć, sto osiemdziesiąt. – mówiłam na głos, leżąc na jednej ze skórzanych kanap Harry’ego.
Odwróciłam się i spojrzałam na Harry’ego, który siedział na skórzanym, rozkładanym fotelu zaledwie dwa metry dalej. Jego brwi były ściągnięte w koncentracji, kiedy patrzył na ekran swojego srebrnego laptopa. Nie miałam pojęcia, co robił, ale wydawało się, że miało to coś wspólnego z biznesem.
- Masz sto osiemdziesiąt kafelków na suficie. – powiedziałam Harry’emu, odnosząc się do mozaikowych kafelków, które znajdowały się na suficie w salonie. Harry szybko podniósł wzrok, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że mówiłam do niego.
- Sto osiemdziesiąt? – zapytał, jego oczy spotkały moje. Usiadłam, przeczesując włosy dłonią.
- Tak. – odpowiedziałam.
- Dzięki za rozwianie wątpliwości. – Harry odpowiedział, lekko odchylając głowę. – Zawsze zastanawiałem się, ile kafelków jest na suficie mojego domu.
Przewróciłam oczami, pochylając się do tyłu. Żyję u Harry’ego już jakieś trzy dni. Po przeżyciu szoku, jakoś to zaakceptowałam.
Harry był uparty i lubił zdobywać to, czego chciał. Czy to znaczyło, że zamierzam paść przed nim na kolana i wyznać mu moją miłość? Nie. Ale nie zamierzałam też siedzieć w „moim” pokoju i płakać cały dzień.
Tak jak powiedział Harry, traktował mnie normalnie. Pozwalał mi wybrać, co zjemy na obiad, zabierał mnie na zewnątrz i mogłam robić, co chciałam w jego domu. Nie mogłam schodzić mu z wzroku, co najbardziej mnie irytowało.
- Zanim porwiesz kogoś i zmusisz go do mieszkania z sobą, powinieneś kupić jakieś rzeczy, które go zajmą. – powiedziałam, na co Harry się zaśmiał.
- Czego chcesz? Powiedz mi, a ja ci to kupię. – był poważny. Jego oczy przeszukiwały moją twarz, próbując znaleźć coś, co by mnie zdradziło.
- Chcę mojego kota. – odpowiedziałam. Jego twarz ścisnęła się odrobinę, jakby czekał na to, że powiem, że żartowałam.
- Twojego kota? – zapytał. Skinęłam.
- Tak, mojego kota. Jest w moim domu całkiem sam i tęsknię za nim. – upierałam się. Cocoa był moim kotem od roku. Moi rodzice ze mną walczyli, ale wygrałam, zaskakująco, i był cały mój.
- Nienawidzę tego kota. – Harry wymamrotał pod nosem. Zawsze nienawidził Cocoa, bo ten kot kochał spać obok mnie, co znaczyło, że spał dokładnie między mną a Harrym. Harry’emu nie bardzo się to podobało.
- Powiedziałeś, że cokolwiek, czego chcę. – odpowiedziałam, patrząc na Harry’ego dużymi oczami. – Albo po prostu pozwól mi odejść i nie przejmuj się Cocoa. 
Oczy Harry’ego posłały mi mroczne spojrzenie.
- Czy nie mogę po prostu kupić ci nowego? – zapytał, zamykając laptopa i kładąc go na stoliku do kawy.
- Nie. – odpowiedziałam, kręcąc głową.
- W porządku. – Harry burknął, sięgając do kieszeni jego wąskich dżinsów, żeby wyjąć jego czarnego iPhona. – Któryś z chłopaków pojedzie po Mocha.
- Cocoa. – wyrzuciłam.
- Tak, tak. – Harry wymamrotał pod nosem, naciskając telefon.
- Nie możesz sam tego zrobić? – zapytałam, opierając się o podłokietnik. Harry podniósł wzrok, jego brwi się zmarszczyły.
- Mógłbym, gdybym chciał. – odpowiedział, wzruszając ramionami. – Czemu miałbym to zrobić, skoro mam stu gości, którzy mogą zrobić to za mnie?
- Bo to mój kot? – oznajmiłam najzwyczajniej. – Mam na myśli to, że nie byłam warta zachodu, więc równie dobrze możesz pojechać po mojego kota. 
- Cze - Harry zatrzymał się i uniósł brwi w olśnieniu, zanim się zaśmiał. – Jesteś wkurzona za to, że Niall po ciebie pojechał, a nie ja?
Zruszyłam ramionami, patrząc na niego.
- Mam na myśli to, że zachowałeś się jak chuj Harry. – odpowiedziałam. Harry pokręcił głową w niedowierzaniu, zanim ponownie się roześmiał. – Zachowujesz się jak kompletny idiota. Na plaży, zdecydowałeś, że mnie chcesz i potem każesz swojemu najlepszemu przyjacielowi mnie porwać? Czy naprawdę nie jestem warta takiego zachodu?
- Scarlet. – Harry powiedział między wybuchami śmiechu. – Szczerze to nie pomyślałem, że to będzie miało dla ciebie znaczenie.
- To nie ma znaczenia! – krzyknęłam w irytacji śmiechem Harry’ego. – Ja tylko mówię, że najwyraźniej nie chcesz mnie tak bardzo, jak twierdzisz, skoro nie zawracałeś sobie głowy zdobyciem mnie samemu.
- Okej, masz rację. – Harry skinął, unosząc ręce w obronnym geście. – Nie powinienem był kazać Niallowi otumanić cię i zabrać do mojego domu. Powinienem pojechać i zrobić to sam.
Harry powiedział to na głos, przez co zrozumiałam, jak popierdolona była ta rozmowa. Czy naprawdę było mi smutno, że to nie on mnie podtruł? Dosłownie straciłam mózg.
- Dziękuję. – odpowiedziałam, siadając i wracając do poprzedniej pozycji.
- Więc, żeby ci to wynagrodzić, ja pojadę po twojego kota. – powiedział, wstając i podszedł do ściany, żeby wziąć jeden komplet z niezliczonych kluczyków do samochodów.
Uśmiechnęłam się do niego, biorąc do ręki pilot i włączając ogromną plazmę.
- Nie idziesz? – zapytał. Wzruszyłam ramionami.
- Nie jest tak, że pozwolisz mi zostać, więc po co pytasz? – odpowiedziałam, skacząc po kanałach.
Harry obserwował mnie podejrzliwie, zanim podszedł do mnie i klęknął tak, że nasze twarze były tylko kilka centymetrów od siebie.
- Mam kamery w każdym zakątku tego domu, mała. – powiedział powoli .- Mogę dostać nagrania prosto na telefon. Więc jeśli otworzysz garaż, tylne drzwi, frontowe drzwi lub którekolwiek okno, które prowadzi na zewnątrz, będę wiedział.
- Czemu miałabym chcieć odjeść, kiedy będziesz miał Cocoa? – zapytałam ślepo. Harry zatrzymał się i pomyślał przez chwilę, zanim skinął.
- Prawda. – zgodził się i wstał. – Jeśli wyjdziesz, to tylko da mi powód, żeby zabić tego cholernego zwierzaka. – wymamrotał pod nosem.
- Harry. – krzyknęłam, piorunując go wzrokiem. – Poważnie, obchodź się z nim ostrożnie. Wiesz, jak się zachowuje przy nieznajomych.
- Niestety. – odpowiedział, przewracając oczami. Podszedł do frontowych drzwi. – Wrócę niedługo z Creampuff.
- Cocoa! – odkrzyknęłam złością. Czekałam, aż usłyszę, jak drzwi się zamykają i otwierają, ale nie usłyszałam.
Harry z powrotem wszedł do salonu z cieniem uśmiechu na ustach, zanim złapał moją rękę.
- O co cho-
- Zapomniałem o czymś. – pochylił się do przodu, szybko przyciskając swoje wargi do moich. Zanim nawet zdałam sobie sprawę z tego, że mnie całuje, jego już nie było. Odwrócił się, kluczyki w dłoni i wyszedł za drzwi.
Szybko usiadłam, czekając aż mój puls się uspokoi. Jasna cholera. Uniosłam palce do ust, czując mrowienie.
Nie czułam takiej adrenaliny od miesięcy. Z Woodsem pocałunki były słodkie i nie wiem, troskliwe, tak myślę. Ale nigdy nie były takie. Nigdy nie przyprawiały mnie o zawrót głowy, jakby kręciła się w kółko.
Rozmasowałam twarz. Cholera. Harry robił dokładnie to, czego nie chciałam. Znowu chciał wejść mi za skórę. Zwykły całus sprawił, że było mi cholernie niedobrze, a cały żołądek wypełniony był pożądaniem.
Nienawidziłam tego. Tak bardzo chciałam więcej. Seksualna frustracja w końcu wychodziła na jaw po tych trzech miesiącach, a ja sobie nie ufałam.
Krzyknęłam. Czemu do cholery zakochałam się w tym mylącym, mrocznym, zaborczym, szalonym chłopaku? To nie fair.
Desperacko chciałam kochać Woodsa. Wszystko z nim było takie proste. Mieliśmy zaplanowane studia. Moi rodzice go lubili, całe moje otoczenie. Nie miał broni. Nie zabijał ludzi. Nie dilował…
Ale też nie doprowadzał mnie do szaleństwa. Nie przyprawiał mnie o seksualną frustrację. Nie sprawiał, że chciałam go całować i bić  tym samym momencie. Nie miał tego diabelskiego uśmieszku, który mnie podniecał. Nie zachodził mi za skórę.
Wszystko ze mną i Woodsem było proste i łatwe…
Ale czy to prostego i łatwego chciałam?
Potrzebowałam czegoś, co oderwałoby mnie od myślenia. Spojrzałam obok mnie i zobaczyłam laptopa Harry’ego. Ciekawość mną zawładnęła, a ja pochyliłam się i złapałam go, kładąc go sobie na kolanach.
Otworzyłam go i zostałam przywitana prostym, czarnym wygaszaczem Harry’ego. Nie wylogował się, co znaczyło, ze mogłam wejść do systemu bez wpisywania hasła. Uśmiechnęłam się do siebie, włączając historię przeglądania.
Storna internetowa natychmiastowo otworzyła się na domena, na której ostatnio był. Zmrużyłam oczy, próbując czytać stronę, ale to było mylące.
To była mapa, która wydawała się kogoś śledzić. Linie i notatki na mapie, razem ze znacznikami, jakby Harry kogoś pilnował. Wzruszyłam ramionami i ponownie kliknęłam na historię, przeglądając jakie strony ostatnio odwiedzał.
Większość z nich to tylko gogle i maile, które były chronione hasłem. Dalej szłam w dół listu, dopóki nie wyłam już tydzień wcześniej.
Zaparło mi dech, kiedy zobaczyłam swoje imię w jego historii. Kliknęłam i obserwowałam, jak pojawił się artykuł. Rozpoznałam go. Był napisany w dzień zakończenia szkoły, bo miałam najlepsze wyniki.
Harry szukał o mnie informacji i przeczytał o mnie artykuł?
Dalej jechałam w dół jego historii, szukając czegoś, co wspominałoby o mnie. Znalazłam wiele takich rzeczy, między innymi moje konto na Facebooku, Twitterze i Instagramie.
- O mój Boże. – wymamrotałam do siebie. Harry nie zapomniał o mnie. Według historii, szukał informacji o mnie, odkąd miał tego laptopa, czyli jakieś sześć miesięcy.
Wydawało się, że wchodził na każde z moich kont przynajmniej raz w tygodniu, jeśli nie więcej.
To było nierealne. Cały ten czas myślałam, ze rzucił mnie i o mnie zapomniał, kiedy w rzeczywistości przeglądał na mój temat wszystko, co znalazł, bez kontaktu ze mną. A ja o tym nie wiedziałam.
Wyszłam i szybko zamknęłam laptopa, odkładając go na stolik, na którym go znalazłam. Zamknęłam oczy. To bardzo oderwało mnie od myślenia.
Ta wiadomość sprawiła, że to wszystko było jeszcze trudniejsze. Harry nie był kompletnie bez serca. Pewnie, pieprzył się ze mną i praktycznie nazwał mnie śmieciem, zanim wykopał mnie ze swojego życia. Ale musiało mu na mnie zależeć, chociaż odrobinę, skoro nieustannie mnie sprawdzał.
Robił to od miesięcy. Nie opuścił żadnego tygodnia. Więc czemu miałby zachowywać się, jakby nigdy mu na mnie nie zależało? Nic już nie miało sensu.
W jednej minucie mnie kochał, w następnej byłam zakładem, potem sprawdzał wszystko, co robiłam i porwał mnie, po czym zamknął mnie w swoim domu.
Nic z Harrym nie było proste albo łatwe, burknęłam. Usłyszałam, że drzwi się otwierają i zamykają z trzaśnięciem, przez co cały dom się zatrząsnął.
Usłyszałam tupot łapek na drewnianej podłodze, kiedy wszedł Cocoa, jego gruby brzuch ocierał się o podłogę. Miałam mały problem z nadmiernym kamieniem go.
- Cocoa. – uśmiechnęłam się, klękając na podłodze, kiedy on szczęśliwie wspiął się na moje kolana, wsadzając nos w mój brzuch.
Harry przeszedł na ciężkich nogach, mamrocząc pod nosem coś, czego nie zrozumiałam. Obserwowałam z ciekawością, jak otworzył szafę, poszukał w niej czegoś i zatrzasnął drzwi. Czegokolwiek szukał, wydawało się, że tego nie znalazł.
Zignorował, przechodząc obok mnie i idąc prosto do swojej sypialni. Wydawał się przyciskać dłoń do piersi.
- Cocoa. – wymamrotałam do mojego grubego kota, który wesoło mruczał na moich kolanach. – Zraniłeś Harry’ego?
Cocoa podniósł na mnie swoje wielkie, brązowe, niewinne oczy. Westchnęłam, podnosząc jego ciężkie ciało na kanapę. Skulił się w rogu, a jego oczy powolnie się zamknęły.
Wstałam, ściągając kocią sierść z legginsów i poszłam do pokoju Harry’ego. Zauważyłam światło w jego łazience i weszłam do środka, opierając się o framugę.
Harry stał do mnie plecami i przeszukiwał szafki, pewnie poszukując opatrunku. Zobaczyłam, że jego ręka jego głęboko poraniona. Musiał nie posłuchać mojego ostrzeżenia.
- Musiała mieć tego pieprzonego kota. – Harry wymamrotał pod nosem, prawie tak cicho, że nie usłyszałam. – Pieprzona Scarlet i jej cholerna obsesja na punkcie tego przeklętego, irytującego zwierzaka-wrzodu na dupie-
Zaśmiałam się pod nosem, na co Harry się odwrócił i na mnie spojrzał. Jego oczy się zwęziły przez mój rozbawiony wyraz twarzy, a on spiorunował mnie wzrokiem, najwyraźniej nie rozbawiony. Jego twarz była pusta, z wyjątkiem ciemnych oczu, którymi mnie obserwował. Po prostu tam stałam, moje ręce założone na piersiach i uśmiech na mojej twarzy.
- Z czego się kurwa śmiejesz? – Harry zapytał, jego wyraz twarzy wciąż był zirytowany.
Mój uśmiech delikatnie się powiększył, kiedy zrobiłam krok w jego kierunku, tak , że między nami było tylko kilka centymetrów.
- Lubisz mnie, prawda? – uśmiechnęłam się, nawiązując do problemów, jakie Harry miał przeze mnie. Styles przewrócił oczami.
- Nie, teraz cię nie lubię. – wymamrotał, jego dłoń powędrowała do krwawiącego palca.
Przeszłam obok Harry’ego i usiadłam na wysokiej umywalce, kierując go tak, żeby staną między moimi nogami, żebym mogła dosięgnąć jego twarz. Wciąż był trochę wyższy ode mnie, nawet kiedy siedziałam na wysokim zlewie, ale nie dużo.
Złapałam apteczkę, która była obok mnie i wyjęłam wodę utlenioną. Harry wzdrygnął się, kiedy polałam nią jego dłoń. Chociaż Harry był bity w gorszy sposób niż to, ta rana nie była mała. Była głęboka i krwawa.
- Twój kot ma pazury pieprzonego potwora. – Harry powiedział w ciszy z odrobiną humoru w głosie. Podniosłam na niego wzrok i uśmiechnęłam się szybko, zanim dalej dezynfekowałam jego dłoń. 
- Chyba mam w sobie coś takiego, co sprawia, że kocham potwory. – odpowiedziałam po chwili. Harry zesztywniał. Zgryzłam wargę, w jakiś sposób żałując swoich słów. Nie były bezpośrednie, ale Harry chyba załapał, o co mi chodziło.
Nakleiłam mu duży plaster, a on szybko odsunął dłoń, prawie jakby mój dotyk go parzył. Kiedy podniosłam na niego wzrok, patrzył wszędzie, tylko nie na mnie.
- Dzięki. – powiedział niskim tonem. Obserwowałam, jak odwraca się i wychodzi. Po prostu pojechał i zabrał mojego kota, chociaż nie musiał, a ja nazwałam go potworem. Jestem taką suką.
- On cię porwał, Scarlet, masz prawo, żeby być suką. – powiedziałam do siebie.
- Tak, porwał. Ale dlatego, że jest Harrym. Nie wie, jak wyrażać uczucia. Stara się. – powiedziała inna część mnie.
- Pieprzyć to. – wymamrotałam, zeskakując z umywalki i biegnąc w poszukiwaniu Harry’ego.
Stał w swoim pokoju, patrząc za okno. Na zewnątrz lało. Jego czekoladowe loki były delikatnie wystylizowane, a on był ubrany w ciemne dżinsy i czerwoną, flanelową koszulę.
Podeszłam do niego i stanęłam przed nim, moje serce waliło. Nawet jeśli to było tylko na teraz, odpuszczałam sobie przeszłość i logikę. Nie zamierzałam myśleć i tym, co mi zrobił, co ja zrobiłam mu czy komukolwiek innemu.
Skupiałam się na tym, czego chciałam. A ja chciałam jego.
- Co robisz? – zapytał, jego brwi delikatnie się zmarszczyły. Byłam cicho, sięgając po niego, moje ręce powędrowały do jego szyi i pociągnęłam go do siebie.
Nasze wargi natychmiastowo się połączyły, dostałam nagłego przypływu energii. Jego ręce powędrowały do mojej tali, chwytając i masując moją delikatną skórę. Jego język zanurkował kiedy moimi wargami, a ja jęknęłam przez oszałamiającą przyjemność, a to był tylko pocałunek. Harry przejął mój jęk i zakrył moje usta swoimi.
Cholera, tęskniłam za tym.
Harry podniósł mnie, jakbym ważyła tyle co piórko, moje nogi oplotły go w pasie. Było tak, jakbyśmy robili to już milion razy. Wszystkie nasze ruchy tak dobrze się zgrywały.
Podszedł do jego królewskiego łoża, a nasze wargi wciąż były złączone. Jego usta napierały na moje z potrzebą i pragnieniem, którego nie potrafiłam wyjaśnić i penie nigdy nie będę w stanie.
Ale to było idealne.
Upuścił mnie na łóżko, jego ręce powędrowały w górę mojego brzucha, zanim złapały moją twarz, a on zaczął delikatnie całować moja twarz. Pochyliłam się, rozpinając szybko jego koszulę. Zrzucił ją szybko, dając mi szansę na obejrzenie jego tatuaży.
Dodał przynajmniej sześć, odkąd ostatni raz widziałam go nago. Zauważyłam datę napisaną rzymskimi cyframi, chińskie litery i więcej, ale byłam za bardzo zatracona w chwili, żeby zapamiętać, co to było.
Harry wspiął się nade mnie, jego krocze napierało na moje. Czułam jego twardniejącego członka i burknęłam, napierając na niego. Wypuścił zduszony oddech, wsadzając nos w moja szyję.
W kilka chwil moja koszulka i jego spodnie zniknęły. Nawet nie pamiętam jak to się stało. W jednej minucie na nas były, w następnej były rzucone na podłogę.
Harry złapał koniec moich legginsów, zrywając je z moich nóg. Jego zaciekłość sprawiła, że straciłam dech, na co Harry spojrzał na mnie spod powiek. Uśmiechnął się.
- Lubiłam te legginsy. – wymamrotałam, kiedy Harry pociągnął mnie tak, że nasze usta ponownie na siebie napierały.
- Bardziej lubię je na podłodze. – burknął, a jego język wędrował po moich napuchniętych wargach. Zaśmiałam się cicho w usta Harry’ego. Lubiłam jego smak. Był słodki, ale papierosowy. Unikatowy smak. To było uzależniające. Sprawiało, że chciałam więcej.
Harry pochylił się w prawo, otwierając szafkę. Obserwowałam, jak wyciąga kondoma. Wzięłam go od niego. Mały uśmiech pojawił się na jego ustach, kiedy obserwował, jak rozdzieram opakowanie. Zszedł ze mnie i usiadł, a ja pochyliłam się do przodu, zakładając kondoma na jego długość.
Harry spojrzał na mnie, jego oczy pełne emocji. Więcej emocji niż widziałam w nim w ciągu ostatnich dwóch wygodni. Jego oczy były smutne, pełne pożądania, podekscytowane i niesamowicie przygnębione w tym samym czasie. Chciałam, żeby cały jego smutek zniknął.
- Na co czekasz? – powiedziałam cichym głosem, kiedy Harry na mnie patrzył.
- Ja- zatrzymał się, jego oczy na moment spojrzały w dół, zanim z powrotem podniósł na mnie wzrok. – Nie chcę, żebyś zmyślała, że cię do tego zmuszam.
- Harry. – złapałam jego dłoń, przyciągając ją do mojego policzka, zamykając oczy. Nigdy nie chciałam zapomnieć tego uczucia. – Chcę tego bardziej niż czegokolwiek, kiedykolwiek w moim życiu.
To było dla Harry’ego wystarczająco, moja bielizna była ze mnie zerwana i rzucona na podłogę w kilka następnych sekund. Ponownie się nade mnie wspiął, umiejscawiając się na moich wejściu.
Chwyciłam się jego ramion dla oparcia, kiedy on powoli we mnie wszedł. Minęło osiem miesięcy, odkąd ostatnio uprawiałam seks, co znaczyło, że byłam niewiarygodnie ciasna.
- Harry. – zaparło mi dech, kiedy już był we mnie cały. Moja głowa oparła się o jego klatkę piersiową. Głośno zaburczał, po jego piersi spłynęła kropla potu.
- Jesteś taka ciasna, jak pamiętam. – wymamrotał pod nosem, jego oczy patrzyły w moje, kiedy wchodził i wychodził ze mnie w wolnym tempie. Nasze oddechu były nierówne. W powietrzu był zapach seksu.
Harry pochylił się, przycisnął wargi do moich i dalej wychodził we mnie, coraz bardziej przyśpieszał. Jego oczy były mocno zamknięte, zanim znowu się otworzyły. Wyglądały tak, jakby płakał.
- Nie miałam na myśli tego, co powiedziałam w łazience. – wymamrotałam w policzek Harry’ego, kiedy on ssał skórę na mojej szczęce, przez co moja głowa wirowała. – Nie jesteś potworem.
Harry pochylił się i spojrzał na mnie, jego oczy pociemniały.
- Wiem, że jestem. – wymamrotał pod nosem, zanim złapał moje ciało i przycisnął mnie do siebie, jeszcze bardziej przyśpieszając.
- Scarlet. – zaskomlał, kiedy znalazł się na krawędzi, tak samo jak ja. Chwyciłam muskularne, pełne tatuaży ręce Harry’ego, jakby od tego zależało moje życie. – Scarlet, Scarlet, Scarlet.
Moje imię opuściło wydęte wargi Harry’ego w nierównym oddechu, jakby to słowo go uspokajało. Opadł na mnie, oddychając jeszcze ciężej.
Oplótł rękami moje nagie ciało, kiedy złapał oddech. Przytulił mnie do siebie. Podniosłam dłoń, przejechałam nią po jego wilgotnych włosach po seksie. Nawet spocony i zmęczony, wyglądał piękniej niż kiedykolwiek.
Po raz pierwszy miałam czysty umysł. Nie miałam w głowie głosu, który kazał mi się logicznie zachowywać. Już nic nie przypominało mi o Woodsie lub moich rodzicach lub nawet o mojej przeszłości z Harrym.
Wszystko, o czym mogłam myśleć to to, jak cudownie się czułam i jak chciałam się tak czuć do końca życia.
____________________
@nancy_thewizard

o m g ........  nie spodziewałam się tego w ogóle!! Ania mi napisała że będzie Harrlet moment, ale nie myślałam o tym, sądziłam że się pocałują - ale wtedy już nawet bym totalnie fangirlowała jezuuuu ahah czyli co, możemy oficjalnie powiedzieć że HARRLET WRACA? :DDDD

ask.fm/damaged_pl

ask.fm/nancythewizard

wow wow wow

PYTANIA OD AUTORKI:

- JAK MYŚLICIE, CO STANIE SIĘ PÓŹNIEJ?

- CO SĄDZICIE O SCARLET, KTÓRA ROBI RZECZY, KTÓRYCH CHCIAŁA?

- MYŚLICIE ŻE TO WSZYSTKO BĘDZIE TRWAŁO?

+

w następnym rozdziale możemy się spodziewać wizyty Jay'a i możliwe że też mamy Harry'ego.

CO SĄDZICIE? PISZCIE O TYM NA TWITTERZE, DODAJĄC NA KOŃCU TWEETA HASZTAG - #RENEWEDPL

95 KOMCIÓW - SIÓDEMECZKA:)))

do następnego<3