jasność - rozdział VIII

- NOTKA POD ROZDZIAŁEM - 

Droga do mojego domu była wypełniona przeprosinami Anne. Ale to były przeprosiny, których nie chciałam. Byłam zmieszana i zraniona. Wszystko, czego chciałam to poczucie prawdy, poczucie jasności.
- Nie wierzę, że to zrobił. – Anne wymamrotała, jej głos drżał. – Jest taki zagubiony. Mój chłopiec jest zagubiony.
Wyciągnęłam dłoń, aby dotknąć ręki Anne, kiedy siedziałyśmy na moim długim podjeździe. Popatrzyła na mnie smutnymi oczami, a ja pokręciłam głową, ledwo się trzymając.
- Anne. – zaczęłam. – Wiesz, że go kocham. I chcę mu pomóc. Tak bardzo chcę mu pomóc.- zamknęłam oczy, opierając głowę o skórzane oparcie fotela. To tak bolało.
- Ale nie mogę. – skończyłam, mój głos się łamał. – Harry jest dużo dalej niż wtedy, gdy z nim byłam. Wciąż jest pijany albo na haju. Rzadko kiedy je. Rzadko kiedy śpi. On zabija ludzi, Anne.
Oczy Anne były zamknięte, łzy spływały po jej policzkach. Gładziłam ją po ramieniu, to wszystko, co mogłam zrobić.
- Miałam nadzieję, że zrozumie, że nie takim mężczyzną powinien być. – wyszeptała Anne, jej oczy otworzyły się, żeby spojrzeć na mnie w żalu. – Powinien skończyć szkołę, wyprowadzić się i iść z tobą na studia. Powinniście żyć razem.
- Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek miał takie intencje. – odpowiedziałam pełna żalu. Anne uśmiechnęła się i sięgnęła, żeby pogładzić mój policzek.
- Skarbie, nie masz pojęcia, prawda? Pamiętam… kilka tygodni po tym jak się rozstaliście, byłam w jego pokoju i znalazłam podania na studia, tony podań. I wszystkie były z miejsc, o których mi mówiłaś, kiedy o tym rozmawiałyśmy. Były wypełnione. On tylko nie miał odwagi, żeby je wysłać. Ale wszystkie były do miejsc, do których chciał za tobą podążać. Chciał, żebyś była jego przyszłością, Scaret, nawet jeśli teraz jest inaczej.
I to mnie złamało.
Szloch, który brzmiał jak zarzynane zwierzę, opuścił moje usta, kiedy pochyliłam się z głową w dłoniach. Łzy spływały po moich policzkach kaskadami.
Płakałam za Harry’ego, płakałam za siebie, ale przede wszystkim płakałam za przyszłość, którą moglibyśmy mieć, ale teraz tak się nie stanie.


Jedna kreska za ból, druga za pośpiech, trzecia za, cóż, czemu kurwa nie?
Bez problemu skończyłem kokainę, moja głowa przyśpieszyła, kiedy leniwie położyłem się na kanapie. Louis wszedł do środka z piwem w ręce. Przechylił je, połykając przynajmniej połowę zawartości butelki.
- Jak wciągnąłeś te trzy kreski? Stary, wyszedłem sekundę temu. – wzruszyłem ramionami, wycierając nos. – Nawet nie robiłeś przerw. To cholernie dziwne.
- Robiłem tak. – kłóciłem się, moje palce gładził tatuaż Scarlet na mojej prawej ręce. – Ale po tym, jak palisz kokainę prawie codziennie, przyzwyczajasz się.
- Prawda. – Louis zgodził się, otwierając swoją torebkę koki na moim stole. – Ale lubię się tym rozkoszować.
- Nie próbuję się rozkoszować. – wymamrotałem cicho, zamykając oczy. – Próbuję zapomnieć.
Usłyszałem, jak Louis wzdycha i poczułem, że kanapa się poruszyła. Otworzyłem oczy i spojrzałem w lewo, gdzie usiadł Louis, kokaina leżała nietknięta na stole.
- Zanim skończę, dam ci radę. – Louis powiedział powoli, mały uśmiech na jego twarzy, ale wciąż był poważny.
- Oh Jezu. – wymamrotałem. – Proszę, na Boga, oszczędź mnie Lou. Wyszła za drzwi i już nie wróci. To pieprzony koniec. 
- Nie stary, wysłuchaj mnie. Proszę. – Louis odpowiedział. Przewróciłem oczami, odwróciłem się i spojrzałem na niego, unosząc brwi.
- Co?- westchnąłem.
- W porządku, jestem twoim najlepszym przyjacielem, nie bierz tego do siebie. Ale ty naprawdę musisz do cholery zmężnieć.
Usiadłem prosto i spiorunowałem Louisa wzrokiem. – Co do cholery?
- Jestem poważny, stary. Nawet sam nie pójdziesz i z nią nie porozmawiasz. Musisz wrobić Nialla, żeby ją porwał. Nie tylko to, nawet jej sam nie porwałeś. Kto, do cholery, sam nie porywa swoich byłych dziewczyn? – Louis kontynuował, biorąc kolejny łyk piwa.
- Nikt! – krzyknąłem, unosząc ręce. – Bo nikt nawet nie porywa swoich byłych!
- Prawda. – Louis zaśmiał się, wzruszając ramionami na moje zachowanie. – Tak czy owak, tak jak mówiłem, musisz zmężnieć i powiedzieć Scarlet prawdę.
- Louis, wiesz, że nie mogę. – odpowiedziałem. – Powiedziałem ci, że to by wszystko zmieniło.
- Dokładnie. – Louis zgodził się. – Zmieniłoby wszystko, bo to by sprawiło, że między tobą i Scarlet byłoby ok. Możesz ją odzyskać. Zrozumie, co się stało i dlaczego musiałeś się z nią rozstać.
Było cicho.
- Ale co, jeśli jej nie odzyskam? – zapytałem cicho. – Co jeśli to sprawi, że znienawidzi mnie jeszcze bardziej niż teraz?
- Haz, czemu do cholery to miałoby sprawić, że cię znienawidzi?
- Bo jeśli jej powiem, to złamię jej cholerne serce, tylko dlatego, że bałem się, że ktoś użyje jej przeciwko mnie i bałem się, że będę musiał wybrać między nią a gangiem, więc odsunąłem ja od siebie i zbliżyłem się do gangu. Spieprzyłem.
- Prawda. – Louis zgodził się. – Ale to nie jest gorsze od odrzucenia jej tak, jakby nigdy nic dla ciebie nie znaczyła, a teraz tak myśli.
Skinąłem powoli.
- Zgaduje, że teraz nie mogę pogorszyć swojej sytuacji jeszcze bardziej. – zgodziłem się, masując oczy. Kokaina zaczęła do mnie docierać. Muszę coś zrobić.
- Dokładnie. – Louis uśmiechnął się, pochylając się nad stołem. Zwiną dwudziestodolarowy banknot, przygotowując się do wciągnięcia kreski. – Już nie bądź ciotą!
- Naprawdę przeginasz dupku. – burknąłem, wstając. – Gdzie do cholery są moje kluczyki?
- Do którego samochodu? – Louis zapytał, wciągając ostatnią kreskę. – Masz kurwa pięć samochodów.
- Nie obchodzi mnie to, po prostu potrzebuję jakiś kluczyków. – fuknąłem, patrząc, czy nie ma ich na stoliku przy drzwiach. Pięć minut przeklinania i burczenia później, znalazłem kluczyki w kuchennej szufladzie.
Wsiadłem do samochodu i jechałem dwadzieścia minut do domu Scarlet, moje serce głośno waliło w piersi. Nie wiedziałem, czy to od kokainy czy od myślenia o Scarlet. Prawdopodobnie oba.
W końcu dotarłem do jej domu, wyskoczyłem z samochodu i pobiegłem, nie poszedłem, ale pobiegłem do drzwi. Szybko zapukałem, przeczesując dłonią loki.
W końcu drzwi się otworzyły, ale za nimi nie stała Scarlet.
- Sierra. – powiedziałem, patrząc na najlepszą przyjaciółkę Scarlet. Chodziła do Liceum North Pacific ze Scarlet i była jedyną osobą z jej otoczenia, która namawiała ją do bycia ze mną.
- Co ty tu do cholery robisz? – burknęła.
Cóż, najwyraźniej już nie była po mojej stornie, jeśli chodziło o mój związek ze Scarlet.
- Ja, uh. – jąkałem się. – Muszę się zobaczyć ze Scarelt.
- Szkoda. – odpowiedziała, zakładając ręce na piersi.
- Sierra, to nagły wypadek. – powiedziałem. – Proszę, wpuść mnie. Chcę z nią porozmawiać, nie, muszę z nią porozmawiać.
- Nie.
- Sierra. – westchnąłem, masując oczy. Byłe za bardzo naćpany. – Posłuchaj, ja po prostu-
- Jesteś dosłownie kawałkiem gówna Harry. Możesz iść się pieprzyć. Scarlet nie potrzebuje nikogo takiego jak ty. Nie możesz wybierać, kiedy jej chcesz. Masz szczęście, że nie zadzwoniła po gliny, kiedy wróciła do domu. Twój przyjaciel ja podtruł, jakby już niewystarczająco cierpiała. Cholernie przez ciebie płakała. Zostawiłeś ją, jakby była jakąś tanią dziwką, po tym jak kochała cię mimo tego całego gówna-
- Wiem Sierra! – krzyknąłem, mój głos rozbrzmiał nad jej głosem. Przestała mówić i uniosła brwi.
- Wiem, że byłem kompletnym dupkiem, to dlatego muszę porozmawiać ze Scarlet. Chcę jej powiedzieć prawdę o wszystkim. Cholernie jej potrzebuję Sierra. Potrzebuję jej bardziej niż czegokolwiek. Powiem jej wszystko, co chce wiedzieć, jeśli przez to przyjmie mnie z powrotem. Po prostu znowu muszę być jej. Chcę, żeby była moja i chcę być jej.
- Naprawdę? – Sierra zapytała sceptycznie.
- Naprawdę. – odpowiedziałem z pełną powagą. – Już się nie bawię.
- Lepiej, żeby tak było. – powiedziała. – Bo jeśli znowu ją zranisz, tak jak zrobiłeś to już trzy razy, zadzwonię na policję lub każę Woodsowi skopać ci tyłek.
Przewróciłem oczami.
- Proszę, nie wspominaj przy mnie o tym dupku.
- Nie lubię go bardziej niż ty. – Sierra wzruszyła ramionami. – Ale zależy mu na Scarlet, wiec zrobiłby, co do niego zależy.
- To nie będzie konieczne. – odpowiedziałem. – Bo już tego nie spieprzę. Tylko najpierw muszę wszystko naprawić.
Sierra skinęła i westchnęła.
- Cóż, jej tu nie ma. Jej rodzice są na wakacjach, a ona dała wszystkim wolne, więc poszła na zakupy po coś do jedzenia.
- Kiedy wyszła? – zapytałem. Musiałem porozmawiać z nią teraz. Nie mogłem czekać.
- Jakieś dziesięć minut temu. – odpowiedziała, otwierając drzwi szerzej. – Możesz wejść, jeśli chcesz i na nią zaczekać.
- Nie. – odpowiedziałem, biegnąć w stronę podjazdu. – Nie mogę czekać.
- Harry, to jakieś pół godziny. – zaśmiała się, obserwując, jak biegłem do samochodu.
Dwadzieścia minut później szedłem po sklepie spożywczym, przeszukując alejki w poszukiwaniu długonogiej blondynki.
W końcu ja zobaczyłem.
- Scarlet. – krzyknąłem, biegnąć wzdłuż alejki, gdzie stała i patrzyła na mnie.
Miała na sobie czarne legginsy i czerwoną bluzę. Jej włosy zebrane w luźnym koku, który sprawiał, że była jeszcze piękniejsza.
- Co ty tu robisz? – zapytała z szerokimi oczami.
- Jestem gotowy. – powiedziałem, moje dłonie złapały jej. – Jestem gotowy, żeby wszystko ci opowiedzieć. Chcę cię i jeśli muszę to zrobić, żeby cię zdobyć, zrobię to, przyrzekam, że zrobię.
- C-co? – powiedziała cicho.
- Scarlet, posłuchaj. Kocham cię i chcę z tobą być. Czy ty tego nie chcesz? Czy jeszcze mnie chcesz? – mówiłem cholernie szybko i Scarlet patrzyła na mnie ze zmieszaniem w oczach.
- Harry… czy jesteś na haju? – zapytała. Zamarzłem i pokręciłem głową, uśmiech wciąż był na mojej twarzy.
- Scralet, w końcu znowu możemy być razem. – odpowiedziałem, ignorując pytanie.
- Odsuń się ode mnie. – wyrwała dłonie z mojego uścisku i spojrzała na mnie, jakby mnie nie poznała.
- Nie chcesz mnie? – zapytałem.
- Harry, dziwnie się zachowujesz. – powiedziała. – Widzę, że jesteś na haju.
- Wciągnąłem tylko kilka kresek, kochanie, to nic wielkiego. – odpowiedziałem, ponownie ja chwytając. Przyciągnąłem ja do siebie.
- Tylko kilka kresek? - powtórzyła, śmiejąc się bez humoru. – Nie wierzę ci, Harry.
- Scalet, kocham cię. Chodź ze mną, a ja powiem ci wszystko o tamtej nocy. Proszę, po prostu ze mną chodź.
- Nigdzie z tobą nie idę. – odpowiedziała. – Chcę, żebyś trzymał się ode mnie z daleka.
- Kochanie. – powiedziałem. – Daj spokój. Możemy pójść na przód.
- Wiesz, Harry. Marzyłam o tej chwili, kiedy znowu będziesz mnie chciał, a ty zrobiłbyś wszystko, żebym była twoja. Ale nie chciałam, żebyś podjął tą decyzję przez kokainę.
- Nie zrobiłem tego przez kokainę. – pokręciłem głową. – Ja po prostu, nie wiem. Ja i Lou obijaliśmy się. To nie ma znaczenia, nie mam na myśli tego, co mówię.
- Wiem. – powiedziała cicho. – Ale to nic nie znaczy.
- Co ty mówisz? – zapytałem.
- Mówię, że to już za późno.
- Ja-co? – nie nadążałem.
- Dałam ci szansę na powiedzenie mi tego i powiedziałeś nie. – powiedziała. – Powiedziałam ci, że nie zamierzam siedzieć i czekać na ciebie. Naprawdę miałam to na myśli.
- Ale-
- Do widzenia Harry. – Scarlet przerwała mi. Sięgnąłem po nią, chwytając jej rękę, kiedy próbowała przejść obok mnie.
- Proszę, nie rób scen Harry. – wyszeptała. – Jesteśmy w miejscu publicznym.
- To po prostu, kocham cię, dobrze? Na haju czy trzeźwy, kocham cię tak cholernie mocno i nie przestanę na ciebie czekać.
Scarlet pozostała cicho, spuszczając wzrok i mijając mnie.

- I powiedziałaś nie? – Sierra powtórzyła dziesiąty raz.
- Tak, Sierra, i powiedziałam, że jest już za późno. – odpowiedziałam, wzdychając.
- Otworzył się i powiedziałaś nie?
- Sierra! – krzyknęłam. Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.
- Przepraszam Scar, masz rację. Po prostu wiem, że nie chcesz tego słyszeć…ale myślę, że tym razem naprawdę tak myśli. – odpowiedziała.
- Jak możesz tak mówić? – zapytałam, głaszcząc Cocoa siedzącego na moich kolanach.
- Nawet nie wiem, całkowicie szczerze. Ale kiedy mówił o tobie, Scar, ten jego wzrok…to było prawdziwe.
- Więc mówisz, że się myliłam? – zapytałam.
- Nie! Scar, masz powody, żeby chcieć wrzucić Harry’ego na dno oceanu, ale to nie znaczy, że nie uważam, że on cię kocha. Nie musisz próbować z Harrym. Ale mówię tylko, że jeśli to zrobisz, myślę, że on naprawdę będzie cię traktował i kochał, jak na to zasługujesz.
Skinęłam powoli.
- Boje się. – powiedziałam szeptem.
- Wiem. Spieprzył sprawę tyle razy. I nienawidzę tego. Ale Scarlet, nie jesteś szczęśliwa.
- Jestem szczęśliwa. – powiedziałam cicho, wzruszając ramionami.
- Nie, nie jesteś Scar. – Sierra uśmiechnęła się smutno. – Nie kochasz Woodsa, nie idziesz na studia tam, gdzie chcesz i pozwalasz swoje rodzinie się kontrolować.
- Dobrze, w porządku. Nie jestem szczęśliwa. – zgodziłam się. – Myślisz, że Harry jest rozwiązaniem?
- Myślę, że Harry sprawia, że jesteś szczęśliwa. – Sierra wzruszyła ramionami.
- W porządku, to koniec. – wstała. – Jadę do niego, zanim zmienię zdanie
- Powodzenia. – Sierra uśmiechnęła się, rzucając mi kluczyki. Wsiadłam do samochodu i wycofałam go. Cały czasz zastanawiałam się, czy to naprawdę się stanie.
Zawsze było coś, co nasz rozdzielało. Czasami to był on, czasami ja. Ale teraz wydawało się, że oboje jesteśmy gotowi.
Myślałam o tym, czy to właśnie tu zaczniemy wspólną przyszłość?
Zaparkowałam samochód przed domem Harry’ego. Jego brama była otwarta, więc przeszłam chodnikiem do drzwi frontowych. Denerwowałam się. Moje dłonie były wilgotne.
Zanim zdałam sobie z tego sprawę, pukałam do drzwi.
Minęły trzy minuty, ale drzwi otworzyły się powoli. Harry stał tam w dresach i starej czarnej koszulce, w której widziałam go niezliczoną ilość razy.
- Scarlet… - powiedział bezdechu . Jego oczy były lekko zaczerwienione. Była jedenasta w nocy, więc nie byłam pewna, czy to dlatego, że spał, czy nie był trzeźwy. Ale nie obchodziło mnie to. Zgryzłam wargę, otworzyłam usta i przemówiłam.
- Zmieniłam zdanie.
____________________
@nancy_thewizard

nareszcie upragniony rozdział!! nie było go ponad miesiąc, ale autorka się postarała i chyba jej wyszedł. haha co sądzicie?


ważna notka:
w związku z tym, że rozdziału nie było dość długo, chciałabym wiedzieć czy nadal to czytacie po takiej długiej przerwie?
napiszcie zwykłe "czytam" bo naprawdę nie wiem jak teraz będzie, mimo że miesiąc to nie wieki ale jednak.. proszę was tylko o tyle:)
pewnie większość z was zastanawia się dlaczego tak długo nic się nie pojawiało. mama autorki była poważnie chora, miała operację(już jest okej) i musiała się jakiś czas nią opiekować i poświęcać jej więcej czasu. później jej rodzina zaczęła się do niej zjeżdżać i tak wyszło.
więc może jakieś miłe słowa dla Kayli z Polski? :)

http://oh-ayebaybay.tumblr.com/

oki to tyle

pytania?

ask.fm/damaged_pl

ask.fm/nancythewizard

+ PISZCIE CO SĄDZICIE O ROZDZIALE NA TWITTERZE POD HASZTAGIEM 

#RENEWEDPL

do następnego:)
<ankieta <